បណ្ណសារ
ទិន្ន័យជនជាតិវៀតណាមដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា
បើយោងតាមសារព័ត៌មាន The New Humanitarian ក្នុងចំណោមប្រជាជនកម្ពុជា១៥លាននាក់ មានប្រមាណជា ៥%ជាជនជាតិវៀតណាម (៧៥ម៉ឺននាក់) (ទិន្នន័យកាលពីឆ្នាំ២០១៣)។ ជាទូទៅ ជនជាតិវៀតណាមដែលកំពុងរស់នៅប្រទេសកម្ពុជាមានទីតាំងច្រើនបំផុតនៅតាមបណ្តោយខេត្តដែលជាប់ព្រំប្រទល់កម្ពុជា-វៀតណាម និងផ្ទះបណ្តែតទឹកនៅតាមដងទន្លេមេគង្គ និងទន្លេសាប (ដូចមានបង្ហាញក្នុងផែនទី)។
បើយើងធ្វើការបូកចំនួនប្រជាជននៅក្នុងខេត្តរបស់កម្ពុជាចំនួន៦បញ្ចូលគ្នា (ខេត្តកោះកុង មណ្ឌលគិរី ព្រះវិហារ ប៉ៃលិន កែប និងស្ទឹងត្រែង)(យោងតាមទិន្នន័យជំរឿនប្រជាជននៅឆ្នាំ ២០១៩)―យើងឃើញថាចំននួនជនជាតិវៀតនៅកម្ពុជាកាលពីឆ្នាំ២០១៣ មានចំនួនច្រើនជាងផលបូកនៃចំនួនប្រជាជនសរុបនៅក្នុងខេត្តទាំង៦ខាងលើនៅឆ្នាំ២០១៩ ទៅទៀត។ អានបន្ថែម…
ប្រទេសក្រីក្រជាងគេក្នុងពិភពលោក
ដោយយោងតាមការប៉ាន់ប្រមាណមួយរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិបានបញ្ជាក់ថាមនុស្សប្រហែល ២៥,០០០នាក់ បានស្លាប់ដោយសារការអត់ឃ្លានជារៀងរាល់ថ្ងៃ! មនុស្សប្រហែល ១ពាន់លាននាក់ កំពុងរស់នៅក្នុងចំណូលក្រោម ១ដុល្លាក្នុងមួយថ្ងៃ និង២ពាន់លាននាក់ផ្សេងទៀតរស់នៅដោយមានចំណូលត្រឹមតែ ២ដុល្លាក្នុងមួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ។ ដូច្នេះហើយគឺមានប្រជាជនចំនួនប្រមាណពាក់កណ្តាលនៃប្រជាជនសរុបរបស់ពិភពលោក ដែលកំពុងរស់នៅក្នុងសភាពក្រីក្រ ។
ខាងក្រោមនេះគឺជាការរៀបរាប់អំពីបណ្តាប្រទេសដែលមានភាពក្រីក្រជាងគេក្នុងពិភពលោក៖
១. សាធារណរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គូ (Democratic Republic of Congo)
ចំនួនប្រជាជន: 71.7 លាននាក់
ជីឌីភី: 25 ពាន់លានដុល្លារ
ជីឌីភី ក្នុងប្រជាជនម្នាក់: 348 ដុល្លា
សង្រ្គាមកុងហ្គូលើកទី២បានចាប់ផ្តើមនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩៨ បានបង្ហិនបង្ហោចប្រទេសមួយនេះយ៉ាងដំណំនិងបានអូសទាញប្រទេសនេះឲ្យធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសង្គ្រាមនៅអាហ្វ្រិកផងដែរ ព្រោះមានការចូលរួមពីប្រទេសចំនួន៩នៃតំបន់អាហ្វ្រិក និងមានក្រុមទាហានចំនួន២០ក្រុមវាយប្រយុទ្ធគ្នា ។ បើទោះបីជាមានការចុះសន្ធិសញ្ញាសន្តិភាពនៅក្នុងឆ្នាំ២០០៣ ក៏ដោយ ក៏ប្រទេសមួយនេះនៅតែមានការវាយប្រយុទ្ធគ្នានៅភាគខាងកើតប្រទេស ។ ភាគខាងកើតនៃសាធាណរដ្ឋកុងហ្គូ ការសាយភាយនៃបទរំលោភសេពសន្ថវៈហើយនិងអំពើហឹង្សាផ្លូវភេទគឺជាបញ្ហាដ៏អាក្រក់មួយក្នុងលោក ។
២. ប្រទេសឡៃបៀររៀរ (Liberia)
ចំនួនប្រជាជន: 3.8 លាននាក់
ជីឌីភី: 1.7 ពាន់លានដុល្លា
ជីឌីភី ក្នុងប្រជាជនម្នាក់: 456 ដុល្លា
ប្រទេសនេះបានធ្វើទំនើបកម្មនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៤០ ដោយរៀបចំតាមការបណ្ដាក់ទុនរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ហើយសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសនេះស្ថិតនៅក្រោមសេរីភាវូបនីយកម្មរបស់ប្រធានាធិបតី William Tubman ។ ប្រទេស ឡៃបៀររៀរ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយសមាជិកអង្គការសហប្រជាជាតិ ហើយនិងអង្គការឯកភាពជាតិអាហ្វ្រិក ។ រដ្ឋប្រហារយោធាផ្តួលរំលំសម្ព័នភាពអាមេរិកនិងឡៃបៀររៀរក្នុងឆ្នាំ ១៩៨០ ជាដើមហេតុធ្វើឲ្យនយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសមួយនេះអស្ថិរភាព ហើយនិងសង្រ្គាមស៊ីវីលពីរដែលបន្សល់ទុកប្រជាជនប្រមាណជាង ២៥០,០០០នាក់ស្លាប់បាត់បង់ជីវិត និងធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសខ្ទេចខ្ទីងើបទៅមុខលែងរួច ។ កិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពមួយត្រូវបានធ្វើឡើងក្នុងឆ្នាំ ២០០៣ ហើយបានរៀបចំឲ្យមានការបោះឆ្នោតប្រជាធិបតេយ្យមួយនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ ។ សព្វថ្ងៃប្រទេសឡៃបៀររៀរបានបញ្ចប់នូវឥទ្ធិពលសង្រ្គាមស៊ីវីលដែលបានអូសបន្លាយពេលយ៉ាងយូរ និងបានស្តារឡើងវិញនូវស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចដ៏យ៉ាប់យឺនរបស់ខ្លួន ហើយប្រជាជនក្នុងប្រទេសនេះប្រមាណជាង ៨៥ភាគរយកំពុងរស់នៅក្រោមបន្ទាត់នៃភាពក្រីក្រនៅឡើយ ។ អានបន្ថែម…
មហាគ្រោះ ព្រោះខ្មែរមួយចំនួនកំពុងបំបាត់អត្តសញ្ញាណជាតិដោយមិនដឹងខ្លួន
អក្សរសាស្រ្តខ្មែរ ជាដួងព្រលឹងជាតិខ្មែរ ។ វប្បធម៌រលត់ជាតិរលាយ ម្នាក់ៗសុទ្ធតែបានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាវាបែបនេះ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ បើយើងសម្លឹងមើលមកបច្ចុប្បន្ន មានយុវជនមួយចំនួនធំបានកំពុងតែបំភ្លេចខ្លួនឯងថាជានរណា ភ្លេចគិតពីអត្តសញ្ញាណជាតិខ្លួន មើលទៅហាក់បីដូចជាខ្លួនឯងកំពុងតែសម្លាប់អត្តសញ្ញាណជាតិខ្លួនដោយមិនដឹង ។ តាមប្រវត្តិសាស្រ្ត បារាំងបានដាក់នឹមអាណានិគមមកលើប្រទេសកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ១៨៦៣ ដល់ឆ្នាំ ១៩៥៣ ។ បារាំងបានព្យាយាមបំបាត់អក្សរសាស្រ្តខ្មែរ ពោលគឺបំបាត់អត្តសញ្ញាណជាតិខ្មែរ ប៉ុន្តែបារាំងពុំអាចធ្វើទៅរួចទេ ព្រោះខ្មែរទាំងអស់រួបរួមគ្នាការពារជ្រកម្លប់នៃទីវត្តអារាមនានា ទើបធ្វើឱ្យកូនខ្មែរសព្វថ្ងៃបានបន្តមាន និងបន្តប្រើប្រាស់អត្តសញ្ញាណជាតិខ្លួន ។ កូនខ្មែរក្នុងស្រុកខ្មែរមួយចំនួនធំ បានកំពុងតែប្រើប្រាស់អក្សរសាស្រ្តខុសក្បូនច្បាប់ និងខុសអក្ខរាវិរុទ្ធស្ទើរទាំងស្រុង រីឯកូនខ្មែរជាអាណិកជនវិញ ដែលមានឈាមជ័រជាខ្មែរ បានត្រឹមតែអាចនិយាយ ឬអ្នកខ្លះបានត្រឹមតែយល់ដឹង តែមិនអាចនិយាយ សរសេរ ឬអានបានឡើយ ។ ប្រជាជនមួយចំនួនតូចដែលបានប្រើប្រាស់អក្សរសាស្រ្តខ្មែរធ្វើជាស្លាកយីហោដើម្បីផ្សព្វផ្សាយផលិតផលរបស់ខ្លួន ក៏ពុំបានពិនិត្យឱ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ តើពាក្យនេះត្រូវអក្ខរាវិរុទ្ធឬទេ? ត្រូវក្បួនច្បាប់នៃការប្រើប្រាស់ពាក្យដែរឬទេ? ត្រូវវេយ្យាករណ៍ដែរទេ? ដោយនៅតែបន្តខុសទាំងដឹងនិងមិនដឹងខ្លួន? តើនេះអាចជាមហាគ្រោះដែលធ្វើឲ្យខ្មែរបាត់បង់អត្តសញ្ញាណជាតិខ្លួនដែរឬទេ? បើពិតដូច្នោះអនាគតទៅជាតិខ្មែរនឹងក្លាយជាជាតិសាសន៍មួយដែលមានត្រឹមតែសម្បកខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ ។
បើយើងសង្កេតមើលទៅលើប្រព័ន្ធបច្ចេកវិទ្យាសព្វថ្ងៃនេះវិញ គឺគេបានបញ្ចូលអក្សរខ្មែរទៅលើបច្ចេកវិទ្យាទំនើបៗដូចជា កុំព្យូទ័រ ទូរស័ព្ទ និងថេមភ្លែត ដើម្បីអាចសរសេរនិងមើលអក្សរខ្មែរនៅលើឧបករណ៍ទាំងអស់នោះបាន ប៉ុន្តែចុះហេតុអ្វីបានជាខ្មែរមួយចំនួនមិនព្រមសរសេរអក្សរខ្មែរ បែរទៅជាសរសេរអក្សរអង់គ្លេសឬភាសាផ្សេងជំនួសវិញ តើវាពិបាកសរសេរអក្សរខ្មែរណាស់មែនទេ? ឬក៏មិនចង់សរសេរ ព្រោះខ្លាចគេថាយើងចេះតែខ្មែរ តែអត់ចេះភាសាអង់គ្លេស? ជាពិសេសបងប្អូនខ្មែរ ដែលគាត់បង្តើតប្លក់ ឬក៏គេហទំព័រផ្ទាល់ខ្លួនតែម្តង គាត់ភាគច្រើនមួយចំនួនធំ និយមសរសេរជាភាសាអង់គ្លេស ឬភាសាបារាំង តើគាត់សរសេរមកនេះមានបំណងចង់ចែករំលែកដល់អ្នកអានដែលជាជនជាតិខ្មែរឬក៏បរទេស? បើគាត់មានបំណងចង់ចែករំលែកដល់អ្នកអានដែលជាជនជាតិខ្មែរដូចគ្នាមែននោះ គួរតែងាកមកសរសេរអក្សរខ្មែរវិញទៅល្អជាង កុំនិយមតែភាសាបរទេសខ្លាំងពេក ។ សូមងាកមកមើលប្រទេសក្បែរខាងយើងវិញ ដូចជាថៃ យួន និងឡាវ ជាដើម ពួកគេបានខិតខំបកប្រែទៅលើប្រព័ន្ធបណ្តាញសង្គមផ្សេងៗ គេហទំព័រធំៗរបស់បរទេស និងកម្មវិធីកុំព្យូទ័រ កម្មវិធីទូរស័ព្ទផ្សេងៗជាច្រើន ដើម្បីឲ្យអក្សរនិងភាសារបស់គេមាននៅលើរបស់អស់ទាំងនោះ ដើម្បីងាយស្រួលដល់អ្នកដែលមិនចេះភាសាបរទេស (អង់គ្លេស) អាចប្រើប្រាស់បានយ៉ាងរលូនជាមួយភាសាជាតិរបស់ខ្លួនឯងផ្ទាល់ ។ និងជាពិសេសគេខិតខំបកប្រែអត្ថបទផ្សេងៗពីភាសាបរទេសមកជាភាសាជាតិរបស់ខ្លួន ដើម្បីចែករំលែកដល់អ្នកអានឱ្យបានដឹងអំពីចំណេះដឹងផ្សេងៗរបស់បរទេស ណាស់តែខ្មែរខំតែសរសេរជាភាសាបរទេសឱ្យតែបរទេសអាន ចែករំលែកតែបរទេស ចុះខ្មែរគ្នាឯងដែលមិនអាចអានភាសាអង់គ្លេសបាននោះ បានទទួលអ្វីពីចំណេះដែលអ្នកឯងបានចែករំលែកនោះ?
ឈ្មោះថាជាកូនខ្មែរដែរ តែនិយាយភាសា និងសរសេរអក្សរខ្មែរមិនកើត ពេលខ្លះអាចយល់ន័យថាវាអ៊ីចឹង តែមិនដឹងនិយាយថាម៉េច នេះសមជាកូនខ្មែរដែលខំអួតប្រាប់គេដែរឬទេ? ខ្មែរអាចប្រឈមមុខនឹងការបាត់បង់អក្សរសាស្រ្តខ្លួន អាចប្រើប្រាស់អក្សរខុសពីក្បួនខ្នាតដើម ឬអាចវិវត្តផ្នែកអក្សរទៅទម្រង់ណាមួយផ្សេងទៀតក៏មិនដឹង ។ យើងដឹងថា ទម្រង់អក្សរដែលខ្មែរកំពុងតែប្រើប្រាស់សព្វថ្ងៃនេះ ត្រូវបានវិវត្តចំនួន ១០ ដងរួចមកហើយ ។ យើងពិបាកនឹងដោះស្រាយណាស់ បើសិនជាកូនខ្មែរមិនចង់អភិរក្ស និងអភិវឌ្ឍអក្សរខ្លួននោះ ។
តើយើងមានអារម្មណ៍បែបណាដែរ? ជនជាតិយួន ដែលរស់នៅលើទឹកដីកម្ពុជាសព្វថ្ងៃ ទោះបីជាគេប្រើប្រាស់ភាសាខ្មែរសម្រាប់ទំនាក់ទំនង ក៏គេមិនចោលភាសាជាតិរបស់គេដែរ ជនជាតិចិននិយាយជាប្រចាំ ហើយគេតែងតែណែនាំកូនចៅគេឱ្យនិយាយាភាសារបស់ជាតិសាសន៍គេ លើសពីនេះទៅទៀតចិន និងយួន ថែមទាំងមានជាសមាគមន៍របស់ខ្លួនក្នុងទឹកដីខ្មែរទៀតផង ជនជាតិចាម ឬខ្មែរអ៊ីសស្លាមជាដើម សុទ្ធតែជាជនជាតិមួយដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា តែគេមិនដែលចោលភាសាជាតិរបស់គេទាល់តែសោះ ។ គួរតែភ្ញាក់ខ្លួនខ្លះៗហើយសម្រាប់អ្នកដែលនិយមភាសាបរទេស ក្រឡេកមកយល់ឱ្យច្បាស់ពីភាសាជាតិខ្លួនវិញម្តង ព្រោះយើងជាជនជាតិខ្មែរ មានឈាមជ័រជាខ្មែរ មិនមែនឈាមបរទេសទេ ឬមួយក៏គិតថា មានមោទនភាពខ្លាំងណាស់នៅពេលដែលខ្លួនអាចយល់ សរសេរ និងនិយាយភាសាបរទេសបានល្អ ឯភាសាខ្មែរបានត្រឹមតែយល់ តែរកនឹកនិយាយមិនចេញនោះ ។
បើសិនជាយើងនៅតែធ្វើសកម្មភាពដូចសព្វថ្ងៃនេះ នោះអនាគតទៅ ប្រាកដជាធ្វើឲ្យខ្មែរបាត់បង់នូវភាសាជាតិនៅថ្ងៃណាមួយជាមិនខាន ហើយសព្វថ្ងៃនេះខ្មែរក៏កំពុងតែប្រើប្រាស់ភាសាជាតិខ្លួនបែបអាណាធិបតេយ្យផងដែរ ។
ដំណោះស្រាយមាន ២ ធំៗគឺ
ទី១- កត្តាខ្លួនឯងផ្ទាល់
– ត្រូវអប់រំខ្លួនឯង គោរព និងឱ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលជារបស់ជាតិខ្លួនឯង មានស្មារតីជាតិនិយម តែកុំជ្រុលពេក ។
ទី២- កត្តាសង្គម
– រដ្ឋត្រូវអប់រំចាប់ពីថ្នាក់ក្រោមរហូតដល់ថ្នាក់ឧត្តម ឱ្យកូនខ្មែរប្រាកដខ្លូនឯងថា អាចប្រើប្រាស់អក្សរសាស្ត្រដោយមិនខុសត្រឹមត្រូវតាមក្បូនខ្នាត ចំពោះគ្រូ ក៏ត្រូវប្រាកដថា ជាជនជាតិខ្មែរ មានសញ្ញាប័ត្រគ្រប់គ្រាន ដើម្បីបង្រៀនកូនខ្មែរ អំពីអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ ជាពិសេសទៅទៀតនោះ ត្រូវតែបណ្តុះកូនខ្មែរឱ្យមានគំនិតជាតិនិយម ។
– រដ្ឋគួរតែបង្កើតកម្មវិធីបង្ហាញ និងកែតម្រូវ នូវវអក្ខរាវិរុទ្ធនិងអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ នៅតាមបណ្តាទូរទស្សន៍ជាតិនានាឱ្យបានទូលំទូលាយបំផុត ជាជាងផ្សព្វផ្សាយនូវផលិតផលស្រាជាដើមនោះ ។
– ក្រសួងព័ត៌មានគួរតែគ្រប់គ្រងទៅលើអក្ខរាវិរុទ្ធខ្មែរដែលបានផ្សាយចេញតាមបណ្តាទូរទស្សន៍នានដើម្បីជៀសវាងការផ្សាយទៅខុស ។ បើផ្សាយរបស់គេខុសវាមិនអីទេ តែបើផ្សាយរបស់ខ្លួនឯងខុសវិញនោះមិនដឹងជាយកមុខទៅទុកនៅឯណានោះទេ ។
– បណ្តាវិទ្យុក្នុងស្រុកនានា គួរតែជ្រើសរើសបុគ្គលិកណាដែលចេះអក្សរខ្មែរច្បាស់លាស់ ទាំងការសរសេរ និងការប្រើប្រាស់ពិសេសគឺការនិយាយស្តី ច្បាស់ៗ និងត្រូវតាមក្បួនខ្នាតនៃអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ ព្រមទាំងជាបុគ្គលដែលមានសីលធម៌ក្នុងខ្លួនផងដែរ ។ ដោយមិនលើតែសម្លេងពីរោះនោះទេ ព្រោះបុគ្គលទាំងនេះគឺជាអ្នកអប់រំដោយប្រយោល ទៅទូទាំងផ្ទៃប្រទេសចុះបើគាត់ផ្សាយទៅសុទ្ធតែខុស នោះមិនមានន័យថា យើងអប់រំឱ្យគេខុសទៅហើយទេ? ដូចគ្នានឹងបណ្តាទូរទស្សន៍ក្នុងស្រុកនានាផងដែរ គួរតែជ្រើសរើសបុគ្គលិកដែលចេះអក្សរខ្មែរច្បាស់លាល់ ពិសេសការបញ្ចេញសូរសម្លេង និយាយឱ្យបានច្បាស់កុំគិតថា ឱ្យតែស្អាតបានធ្វើពិធីករ ទោះបីជាមិនទាន់រៀនចប់ថ្នាក់អនុវិទ្យាល័យក្តី និយាយខុសក៏មិនអីដែរឱ្យតែស្អាត និយាយយូរទៅនឹងល្អហើយ នោះគឺបញ្ហាប្រឈមយ៉ាងខ្លាំងចំពោះកិត្តិយសជាតិ និងស្ថាប័នដែលខ្លួនបម្រើការងារផង ។
បើយើងក្រឡេកបែរមើលប្រវត្តិអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ ពីជំនាន់សម្តេចជួនណាត រហូតមកដល់ថ្ងៃ ១៧ មេសា ១៩៧៥ អ្នកប្រាជ្ញខ្មែរទាំងឡាយជំនាន់នោះធ្វើការរួមគ្នា ស្រាក់ដៃទាំងក្រុមៗយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំ ដើម្បីការអភិរក្ស និងអភិវឌ្ឍន៍អក្សរសាស្រ្តជាតិខ្មែរណាស់ មិនថាគោលជំហរនយោបាយរបស់ប្រទេសខ្មែរបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងណាឡើយ ចុះហេតុអ្វីក៏សម័យនេះ កូនខ្មែរបែរជាបង្វែរទិស១៨០ដឺក្រេ ទៅរកការបំភ្លេចនូវអត្តសញ្ញាណជាតិខ្លួនឯងទៅវិញ ៕
គួរតែកុំប្រចាំតួនាទីគ្នាទើបល្អ!!
វេលាថ្ងៃមួយមានការបើកវេទិកាប្រជុំមួយស្ដីពីការជ្រើសរើសអ្នកដឹកនាំ នៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ។ ក្នុងនោះមានការអញ្ជើញចូលរួមពីសំណាក់លោកធំៗដូចជា ជើង ដៃ មាត់ ធ្មេញ អណ្ដាត បំពង់ក ក្រពះ និងលោក ពោះវៀន ផងដែរ ។
ជើង ពេលដែលលោកធំៗ មកជួបជុំគ្នាអស់ហើយ លោកជើងបានបញ្ចេញមតិមុនគេ ជើងលើកឡើងថា និយាយឲ្យត្រង់ទៅចុះ ខ្ញុំជាអ្នកដែលពិបាកជាងគេ ដើរទៅដើរមក ដើម្បីរកចំណីអាហារ រត់លូន គេចវេស លោត ហក់ ពិបាកណាស់មួយថ្ងៃ ៗ ហើយខ្ញុំគិតថាខ្ញុំសក្តិសមនឹងមុខតំណែងនេះណាស់ បើគ្មានខ្ញុំអ្នកទាំងអស់គ្នាមិនអាចផ្លាស់ប្តូរទីកន្លែងបានទេ ។
ដៃ គ្រាន់តែឮលោកជើងថាដូច្នេះ ក៏ទះតុផាំងៗ ដោយកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយបាននិយាយថា លោកជើងឯងនេះនិយាយបានល្អណាស់ លោកឯងមានដែលគិតទេថា ខ្ញុំជាអ្នកកាន់រើស និងធ្វើការងារគ្រប់បែបយ៉ាង អាចចង្អុលបញ្ជា ឲ្យគេធ្វើនេះ ធ្វើនោះ បានទៀតផង ហើយអ្វីដែលសំខាន់គឺចាប់កាន់អាហារ ចូលទៅក្នុងមាត់ដើម្បីចិញ្ជឹមជីវិតអ្នករាល់គ្នាសព្វថ្ងៃ ដូច្នេះ ខ្ញុំទើបសក្តិសមជាងគេ ។
មាត់ ដែលជាអ្នកមានសុជីវធម៌ជាងគេបានលើកឡើងថា លោកដៃ និងលោកជើង សុទ្ធតែមានគុណសម្បត្តិល្អៗ ប្រហាក់ប្រហែលគ្នា ប៉ុន្តែលោកទាំងពីរគិតមកវិញថា ខ្ញុំជាអ្នកនិយាយពាំនាំ ពាក្យសម្ដី ហើយក៏ជាអ្នកមានតួនាទី បើកមាត់រង់ចាំទទួលយកចំណីអាហារ បើគ្មានខ្ញុំ តើចំណីអាហារចូលទៅក្នុងខ្លួនមនុស្សតាមណាបាន? ហើយម្យ៉ាងវិញទៀត អ្នកដឹកនាំគេ គឺត្រូវការអ្នកមានសមត្ថភាព ក្នុងការដែលមានមាត់និយាយមែនទេ អស់លោកទាំងអស់គ្នា ។ ដូច្នេះខ្ញុំគឺសក្តិសមជាងគេ ។
ធ្មេញ សើចហាសៗៗៗៗ ហើយនិយាយទាំងអស់សំណើចថា លោកមាត់ លោកឯងអាងតែមានមាត់ចេះតែនិយាយទៅកើតដែរ ដោយមិនបានគិតពិចារណាសោះ លោកមានដែលគិតទេថា នៅពេលចំណីចូលទៅក្នុងមាត់ហើយ តើអ្នកណាជាអ្នកទំពារចំណីអាហារ ឲ្យវាខ្ទិចខ្ទីនោះ ដើម្បីឲ្យរាងកាយងាយស្រួលក្នុងការទទួលយក សារធាតុចិញ្ជឹមបានងាយស្រួល បើគ្មានខ្ញុំ ម្លេះរូបរាងកាយទាំងមូលមិនអាចទទួលយក សារធាតុចិញ្ជឹម និងរសជាតិបានទេ សូមអស់លោកទាំងអស់គ្នាគិតមើលទៅថា តើគួរជ្រើសរើសយកខ្ញុំឬក៏អត់?
បំពង់ក គ្រវីក្បាល ហើយបាននិយាយយ៉ាងអឿថា មិនអាចជ្រើសរើសយកលោកធ្មេញបានទេ ព្រោះលោកនៅខ្វះចំណុចដឹកនាំច្រើនណាស់ ខ្ញុំនេះឯងទើបសក្តិសម ជាមេដឹកនាំពិតប្រាកដ ព្រោះខ្ញុំជាអ្នកនាំអាហារ ចូលក្នុងក្រពះ មែនទេអស់លោកទាំងអស់គ្នា?
ក្រពះ និយាយកាត់ភ្លាមថា ឃើញទេអស់លោកទាំងអស់គ្នា សូម្បីតែលោកបំពង់ក ក៏ដឹងពីតួនាទីរបស់ខ្ញុំដែរ មានន័យថាខ្ញុំជាអ្នកដែលសកម្ម មានតួនាទីក្នុងការរំលាយអាហារ ដើម្បីទទួលបានសារធាតុចិញ្ជឹម ទៅទ្រទ្រង់រាងកាយរបស់មនុស្ស ។
ពោះរៀន ខ្ញុំថ្លង់អស់លោកទាំងអស់គ្នាណាស់ និយាយយកតែល្អរៀងៗខ្លួន តើមានដែលគិតទេថា បើគ្មានរូបខ្ញុំ តើបានអ្នកណាគេដឹកជញ្ជូនកាកសំណល់ចាស់ៗទៅច្រោះចោល បើគ្មានខ្ញុំ អ្នកទាំងអស់គ្នាប្រាកដជាវេទនាមិនខាន ហើយខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគួរតែដឹកនាំអ្នកទាំងអស់គ្នា ។
និយាយចុះនិយាយឡើង មិនត្រូវរ៉ូវគ្នា មិនចុះសម្រុងនឹងគ្នាក៏ឈានទៅការឈ្លោះប្រកែកគ្នា ឡើងសរសៃក៏ដាក់គ្នា បង្កើតបានជាវេទិកាដណ្ដើមតំណែងគ្នា ពេលដោះស្រាយមិនចេញ ថាតើអ្នកណាសក្តិសមជាមេដឹកនាំ ក៏ម្នាក់ៗ ប្ដេជ្ញាឈប់ធ្វើសកម្មភាពទាំងអស់គ្នា មើលថា តើលទ្ធផលវាយ៉ាងម៉េចទៅវិញ?
ច្រើនថ្ងៃកន្លងផុតទៅ ក៏គ្មានបានអាហារហូបចុក ក៏បានស្លាប់ទាំងអស់គ្នា ។
នេះជាលទ្ធផលនៃការមើលបំណាំគ្នា ដោយសារភាពចង់ធ្វើជាធំ និងការលោភលន់ ចង់កាន់អំណាចរៀងៗខ្លួន ។ ការចេះចែករំលែកផលប្រយោជន៍ ដែលទទួលបានតាមតួនាទីរបស់ខ្លួននោះ គឺជាមាគ៌ាដែលនាំទៅរក សេចក្ដីសុខក្នុងក្រុម សហគមន៍ ឬសង្គមជាតិទាំងមូលបាន ៕
អ្នកស្អប់ជីវិតរបស់អ្នក ខណៈពេលដែលមនុស្សខ្លះត្រូវការជីវិតដើម្បីរស់
ជីវិតគឺពិបាកណាស់ ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់យើងមានចំណីអាហារសម្រាប់ញ៉ាំគ្រប់គ្រាន់ តើត្រូវទេ? មានចំណីអាហារល្អៗ ហើយមានច្រើនទៀតផង ។ យើងមានផ្ទះសម្រាប់ស្នាក់អាស្រ័យ តើត្រូវទេ? មានគ្រែដ៏កក់ក្តៅ មានភួយ និងពួកសម្រាប់ដេកយ៉ាងសុខស្រួល ។ យើងមានសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ការស្លៀកពាក់ប្រចាំថ្ងៃ តើត្រូវទេ? សម្លៀកបំពាក់ជាច្រើនកំផ្លេសម្រាប់ផ្លាស់ប្តូរ ។ យើងមានឪពុកម្តាយ បងប្អូន មនុស្សដែលជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ការពារយើង ថែរក្សាយើង តើត្រូវទេ?
ប្រសិនបើចំណីអាហារនៅក្នុងទូរទឹកកករបស់អ្នក សម្លៀកបំពាក់នៅលើតួរខ្លួនរបស់អ្នក ដំបូលផ្ទះនៅពីលើក្បាលរបស់អ្នក ហើយនិងមានកន្លែងសម្រាប់ដេក ។ អ្នកគឺជាមនុស្សដែលមានទ្រព្យច្រើនជាងមនុស្ស ៧៥ភាគរយ នៅលើលោកនេះហើយ ។
ប្រសិនបើអ្នកមានលុយក្នុងធានាគា ក្នុងការបូបដាក់លុយ ហើយមានរបស់សម្រាប់បម្រុងទុកដើម្បីផ្លាស់ប្តូរ អ្នកគឺនៅក្នុងចំណោមនៃអ្នកដែលមានស្តុកស្តម្ភជាងគេលើពិភពលោក ៨ភាគរយឯណោះ ។
ប្រសិនបើអ្នកក្រោកឡើងនៅពេលព្រឹកនេះជាមួយនិងភាពមានសុខភាពបរិបូរណ៍ ដែលអាចជៀសឆ្ងាយពីជំងឺដង្កាត់ផ្សេងៗបាន អ្នកគឺមានបុណ្យវាសនាច្រើនជាងមនុស្សរាប់សិបលានអ្នកទៀតដែលមិនអាចរស់នៅបន្តទៀតសម្រាប់អាទិត្យនេះ ។
ប្រសិនបើអ្នកមិនដែលមានបទពិសោធន៍ជួបនូវគ្រោះថ្នាក់ក្នុងសង្រ្គាម, ការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំងនៃការឃុំឃាំង ឬការធ្វើទារុណកម្ម ឬក៏ភាពនៃសេចក្តីអត់ឃ្លានហួសប្រមាណនោះទេ អ្នកគឺជាមនុស្សដែលមានសំណាងល្អជាងមនុស្ស ៥០០លាននាក់ទៀតដែលនៅរស់ជាមួយការឈឺចាប់ទាំងអស់នេះ ។
ប្រសិនបើអ្នកអាចអានអត្ថបទនេះបាន អ្នកគឺជាមនុស្សដែលមានភព្វសំណាងខ្លាំងណាស់ គឺសំណាងជាងមនុស្សជាង ៣ពាន់លានអ្នកទៀតនៅក្នុងពិភពលោកនេះដែលមិនចេះអក្សរ សូម្បីតែមួយតួរអក្សរក៏ពួកគេមិនអាចអានបានដែរ ។
យើងគួរតែដឹងគុណសម្រាប់អ្វីដែលយើងមាន និងកំពុងតែមានសព្វថ្ងៃនេះ ហើយយើងត្រូវតែចែករំលែកអ្វីដែលយើងមាននោះ ឬក៏ផ្តល់ជូនជាចាំបាច់ទៅមនុស្សជាតិទាំងឡាយដទៃទៀត ៕
ឡាយ ឡង់ឌី PERSONAL BLOG 
ការបញ្ចេញមតិរបស់អ្នកទស្សនា